در دنیای تجارت مواد غذایی، شناخت دقیق از کیفیت، قیمت و شرایط صادرات محصولات نقش کلیدی در تصمیمگیری واردکنندگان و صادرکنندگان دارد. یکی از مقایسههای رایج در بازار بینالمللی، بررسی تفاوتها و شباهتهای شکر برزیلی و شکر ایرانی است. هر دو کشور در زمینه تولید شکر فعال هستند، اما شرایط تولید، کیفیت محصول و موقعیت تجاری آنها تفاوتهایی اساسی دارد.
شکر برزیلی عمدتاً از نیشکر تولید میشود، در حالی که بخش زیادی از شکر تولیدی در ایران از چغندرقند به دست میآید. این تفاوت در منبع تولید، طعم، رنگ و حتی ارزش غذایی محصول را تحت تأثیر قرار میدهد.
شکر نیشکری معمولاً رنگ تیرهتری دارد و طعم آن کمی متفاوتتر و ملایمتر است. در مقابل، شکر چغندری شفافتر و سفیدتر بوده و در بسیاری از صنایع غذایی ایران کاربرد گستردهای دارد.
برزیل به عنوان بزرگترین صادرکننده شکر در جهان شناخته میشود. سالانه میلیونها تُن شکر از این کشور به بازارهای بینالمللی صادر میشود، در حالی که ایران با وجود تولید داخلی قابل توجه، بیشتر شکر تولیدی خود را برای مصرف داخلی اختصاص داده و در صادرات این محصول نقش محدودی دارد.
از این منظر، برزیل دارای زیرساختهای عظیم صادراتی، بنادر تخصصی، استانداردهای بستهبندی بینالمللی و تجربه بالا در صادرات شکر است. ایران نیز در سالهای اخیر تلاشهایی برای توسعه صادرات شکر انجام داده، اما همچنان در مقایسه با برزیل در ابتدای مسیر قرار دارد.
شکر برزیلی به دلیل تولید انبوه و رقابت بالا در بازار جهانی، از قیمت رقابتی برخوردار است. همچنین به دلیل دسترسی گسترده به بازارهای آسیایی، اروپایی و عربی، واردات این شکر برای بسیاری از کشورها مقرون به صرفهتر تمام میشود.
در مقابل، شکر ایرانی به دلیل هزینههای بالاتر تولید، محدودیت در صادرات و نوسانات داخلی قیمت، در بازار جهانی با چالشهایی مواجه است.
یکی از نقاط قوت شکر برزیلی، رعایت کامل استانداردهای جهانی در تولید و بستهبندی است. وجود گواهیهای بینالمللی مانند SGS، گواهی بهداشت، و گواهی مبدأ معتبر، آن را به محصولی قابل اعتماد برای واردکنندگان تبدیل کرده است.
در ایران نیز برخی شرکتها در مسیر اخذ استانداردهای بینالمللی قدم برداشتهاند، اما هنوز این موضوع در مقیاس کلان فراگیر نشده است.
اگرچه شکر ایرانی از نظر کیفیت و طعم در بسیاری از صنایع داخلی جایگاه خاصی دارد، اما در سطح صادراتی، شکر برزیلی به دلیل تولید انبوه، قیمت مناسب، استانداردهای بینالمللی و سابقه صادرات قوی، انتخابی هوشمندانهتر برای بازارهای جهانی به شمار میرود.
انتخاب بین این دو نوع شکر، کاملاً وابسته به نیاز بازار هدف، هزینه واردات، و کیفیت مورد انتظار مشتریان است.
